Tibet - in the land of Budha and the Dalai Lama
9 november 2014 - Lhasa, China
Haaaa Tibet, waar te beginnen... er bestaat waarschijnlijk geen magischere plaats op aarde dan Tibet. Waar religie en menslievendheid nog wél in een zin samengaan, waar mensen blijven lachen ondanks ze gevangen zijn in hun eigen land, waar landschappen van een andere planeet lijken te komen. Serieus, als dit nog niet op de bucketlist staat, voeg dan nu meteen toe. Bovenaan zelfs. Want de Chinese invloeden blijven groeien. Tibet is aan het veranderen, als het al niet gigantisch veranderd is sind de jaren 50, en het gaat er binnen tien jaar gegarandeerd niet meer hetzelfde uitzien.
Na een treinrit van 44u, die sneller vooruit ging dan gedacht, kwamen we aan in Lhasa, waar onze gids ons stond op te wachten. Tibet kan niet bezocht worden zonder gids en dus zouden we de komende dagen spenderen met onze gids en ons groepje van 8 mensen, wat een mooie verdeling tussen onze buurlanden bleek. Wijzelf, een Hollands koppel, twee Fransmannen en een Duitse vrouw en man.
Onze eerste indruk van Lhasa en Tibet was helemaal anders dan verwacht. Een kopie van China als het ware, met bouwstellingen en industrie, het 'nieuwe Lhasa' genoemd. Gelukkig lag onze hostel in het oude Lhasa, dat dan weer nog tien keer indrukwekkender was dan verwacht. We hadden nog nooit een plaats gezien waar een godsdienst zo hard leeft. In de gezellige straatjes liepen honderden mensen van jong tot oud te bidden tijdens de 'khora'. De hele dag lopen ze in cirkels gebeden op te zeggen, altijd en alles kloksgewijs zouden we al snel leren, anders kregen we bad luck. Die dag moesten we vroeg gaan slapen van onze gids en niet te veel inspanning doen, om al aan de hoogte te wennen. De volgende dag zouden we er in vliegen.
Na een korte nacht vanwege de koude zijn we de volgende dag naar een tempel geweest waar net een religieuze festiviteit plaatsvond. Was ongeloofelijk om te zien, alle monniken en Tibetanen de hele dag bidden. We kregen daar vanalles aangeboden, van thee tot koekjes, zonder dat ze geld vroegen, en steeds met een grote glimlach. Onze gids was een Tibetaanse jonge vrouw en wist ons enorm veel te vertellen. Haar kennis over Tibet, China en vooral het Boeddhisme was enorm. Boeddhisten geloven dat wie ze nu in het heden zijn, een gevolg is van het verleden. En hoe ze zich in het heden gedragen, hun daden van nu dus, hun toekomst bepalen. Door nu in het heden dus goed te doen voor iedereen, geloven ze dat ze in een volgend leven, in de toekomst, zelf er beter zullen uitkomen. In principe is het dus een egoïstische godsdienst, want je doet maar goed voor anderen om er zelf beter uit te komen, maar het helpt die anderen dus wel vooruit. Dit was ook enorm te merken aan onze gids. Ze hielp mensen de straat over, gaf bedelaars geld... Hoe zij in het leven staan is ongelooflijk. Over het feit dat Tibetanen geen paspoort hebben,en dus gevangen zijn in hun eigen land, zei ze heel simpel: ik kan happy zijn en geen pasoort hebben, of ik kan unhappy zijn, maar nog steeds geen paspoort hebben. Ze was kritisch over China en was ook niet bang om zich hierover uit te spreken tegen ons, met af en toe een dikke knipoog. Jef vroeg op een gegeven moment hoe de vlag van Tibet eruit ziet want we zagen natuurlijk alleen maar de Chinese vlag overal hangen. Ze zei dat ze geen eigen vlag hebben, want ze behoren tot China, en moest dan superhard lachen. Wat een vrouw.
Ze was Engels gaan studeren en kon als leerkracht werken, maar ze wou niet voor de Chinese overheid werken. Dus is ze gids geworden, omdat ze Tibet toch niet kan verlaten, ze zo toch nog dingen van de wereld mee krijgt door de verschillende nationaliteiten die ze gidst. Ze wilt niet weg uit Lhasa want haar hele leven is daar, maar ze wilt simpel de mogelijkheid hebben, om te reizen bv, en die heeft ze nu niet. Ze leeft in hetzelfde land als de Chinezen, maar heeft lang niet dezelfde rechten.
In de namiddag zijn we naar Sera Monastery geweest, waar we een rondleiding kregen en als afsluiter naar de debatten zijn gaan kijken tussen de monniken. In de tuin van de Monastery debatteren ze over filosofische vragen. Wij verstonden daar natuurlijk niks van maar was weer de moeit om te zien.
De volgende dag zijn we Potala Palace gaan bezoeken, waar de Dalai Lama vroeger woonde.
Klein beetje geschiedenis eerst: Tibet was lange tijd een onafhankelijke regio met zowel politieke als spirituele leider de Dalai Lama. In de jaren 50 zijn er hevige rellen uitgebroken waar China de macht over Tibet heeft verworven en de Dalai Lama heeft verdreven, die nu vanuit India in ballingschap regeert. Het Westen reageerde toen en nu nog steeds niet, wegens hun economische banden met het steeds machtiger wordende China. Het paleis bracht dus naast religieuze aspecten en honderd boeddhas die we konden bezichtigen, ook een hele brok geschiedenis met zich mee.
In de namiddag zijn we nog naar een tempel geweest met wéér boedhas (hadden we even genoeg van) maar wel met een prachtig uitzicht over Lhasa en Potala Palace.
Dag drie zijn we uit Lhasa vertrokken met een nieuwe gids. Een enorm contrast met onze vorige, hij wist amper iets te vertellen, maar wilde onze trip wel zo goedkoop mogelijk houden en regelde overal kortingen voor ons :D
We hadden een lange trip voor de boeg. Met een minibusje vetrokken we naar Sigathse, met onderweg een tussenstop bij het Yamdrok Lake. Een meer gelegen op 4900m, tussen de eeuwig besneeuwde bergtoppen, en met helderblauw water. In Sigathse bleek hoe awesome onze gids was en had een hotel(!!)kamer geregeld voor amper zes euro :D Na heel lange tijd nog eens een eigen kamer met ne goeie matras en ne eigen douche, dat kwam als geroepen na de primitieve omstandigheden in Lhasa.
Volgende dag weer lange trip voor de boeg, maar zijn eerst nog bij een ander Monastery gestopt, dat zo enorm groot was dat we er bijna verdwaald waren, maar weer heel mooi. Met weer future budha, past budha, budhashakamundi en nog honderd andere budhas die we na vier dagen nog steeds niet kunnen onthouden. We hebben helaas bijna geen fotos van binnenin de Monasteries en van de boedhas die we hebben bezocht want dit was nooit toegelaten.
Savonds sliepen we in Old Tinggri middenin de Himalaya, het dak van de wereld, waar buiten wat schapen en yaks verder geen levende ziel te bespeuren viel. We sliepen bij een familie, letterlijk in the middle of nowhere, in een kamer van golfplaten waar de deur niet sloot. Ahja en dit op net geen 5000m. Koudste nacht van ons leven dus.
Volgende dag vertrokken we richting Everest Base Camp, yes! Een roadtripke van 70km onverharde weg, naar de voet van de hoogste berg ter wereld, op 5200m en de grens met Nepal, waar jaarlijks honderden klimmers zich wagen aan Mighty Mt. Everest. Het was laagseizoen dus waren daar praktisch alleen, en hadden weer superveel chance met het weer. Klare hemel, terwijl een week ervoor EBC zelfs niet te bereiken was door sneeuwstormen en de Everest niet eens zichtbaar was. We wisten toen nog niet dat dit een dag werd om niet snel te vergeten... Zoals vermeld was onze gids niet alleen een cheapzak (goed voor ons), maar gaf hij dus ook amper informatie (wat toch wel van een gids verwacht wordt) en liet hij ons vaak gewoon ons zin doen en vrij rondlopen, in een land zo streng gereguleerd, waar we dertig politiecontroles per dag moesten passeren en minstens twee permits nodig hadden om er nog maar binnen te mogen. We werden smorgens gedropt aan EBC met de vermelding "take pictures, walk around and come back to sleepingplace".. en zo geschiedde:
EBC zelf is dus een heuvel met uitzicht op de Everest. Wij en de rest van onze groep dachten dat het wel leuk was om wat verder te wandelen en da bergske is te beklimmen. En zo begonnen we aan onze klim, waar we na een tijdje een prachtig bevrozen meer vonden. Hebben daar dus een paar uur rondgelopen en dachten dat het toen wel tijd was om terug te keren naar EBC, omdat we nog een wandeling van twee uur voor de boeg hadden naar onze slaapplaats. In volle euforie, want wij hadden de Everest beklommen (belachelijk klein stuk in vergelijking met hoe gigantisch die berg is, maar toch), keerden we dus terug en zagen we onze gids al van ver met zijn trui naar ons zwaaien...en hij leek niet blij. Toen voelden we al nattigheid.
Hij in alle staten, bleek dus dat het strikt verboden is om verder dan EBC te gaan, tenzij je een permit op zak hebt (kost: 200dollar), voor de echte klimmers dus. Ergens hadden we dit misschien wel kunnen weten, want het is Tibet en je hebt voor elke scheet die je laat toestemming nodig, maar vonden dit ook zijn verantwoordelijkheid. Hij had ons daar gewoon gedropt zonder enige uitleg of wwaarschuwing, en is zelfs niet mee ntot op de heuvel geweest. Ons echt gegidst heeft hij nooit gedaan. Plus als er in China iets verboden is staat het aangegeven met wel 20 borden, hier was dus niks te bespeuren en niemand hield ons tegen, wisten wij veel..
De gids dus woest (hij zou ook in grotere problemen zitten dan wij waarschijnlijk), en riep maar dat politie en de military onderweg waren. Kleine paniek toch efkes, want van alle landen in de wereld, na Noore Korea dan, wilt ge echt niet in de problemen geraken in China. Die Chinezen die lachen er toch ook niet mee. Na veel vijven en zessen bleek dat we dus enorme chance hebben gehad, ook de gids want die zou zijn licentie verliezen en een boete krijgen om u tegen te zeggen, of erger. Normaal is er altijd militaire controle aan EBC, behalve dus deze bewuste dag en zijn dus de dans ontsprongen. :D Aangekomen in onze slaapplaats waren we zelfs al beroemd en berucht bij andere groepen. Eind goed al goed én wij hebben toch het strafste verhaal ooit. We behoren nu tor het selecte groepje dat de hoogste berg ter wereld is op gegaan nah! Volgende stap is de top halen :p
Savonds sliepen we dan op meer dan 5000m en Jef heeft het geweten. Na een week in de Himalaya was het eerste slachtoffer van hoogteziekte gevallen, met knallende koppijn en misselijkheid. Een goei portie noodles en zonsondergang met de Everest op de achtergrond heeft hem erdoor geholpen en was al snel weer de oude. Vanmorgen zijn we vertrokken via the Friendship Highway, een van de meest scenische roadtrips ter wereld (een andere is de Great Ocean Road in Australië en die kunnen we binnenkort ook afvinken :D) dwars door de Himalaya, van Tibet naar Nepal. We gaan onze laatste nacht in Tibet aan de grens doorbrengen, om morgen vroeg de grens over te steken en te reizen naar Kathmandu, hoofdstad van Nepal en het hart van trekking en bergbeklimming. Daar gaan we onze trekking voorbereiden voor de komende twee weken. Wij zijn klaar voor Nepal en meer Himalaya, zoveel is zeker!
Na een treinrit van 44u, die sneller vooruit ging dan gedacht, kwamen we aan in Lhasa, waar onze gids ons stond op te wachten. Tibet kan niet bezocht worden zonder gids en dus zouden we de komende dagen spenderen met onze gids en ons groepje van 8 mensen, wat een mooie verdeling tussen onze buurlanden bleek. Wijzelf, een Hollands koppel, twee Fransmannen en een Duitse vrouw en man.
Onze eerste indruk van Lhasa en Tibet was helemaal anders dan verwacht. Een kopie van China als het ware, met bouwstellingen en industrie, het 'nieuwe Lhasa' genoemd. Gelukkig lag onze hostel in het oude Lhasa, dat dan weer nog tien keer indrukwekkender was dan verwacht. We hadden nog nooit een plaats gezien waar een godsdienst zo hard leeft. In de gezellige straatjes liepen honderden mensen van jong tot oud te bidden tijdens de 'khora'. De hele dag lopen ze in cirkels gebeden op te zeggen, altijd en alles kloksgewijs zouden we al snel leren, anders kregen we bad luck. Die dag moesten we vroeg gaan slapen van onze gids en niet te veel inspanning doen, om al aan de hoogte te wennen. De volgende dag zouden we er in vliegen.
Na een korte nacht vanwege de koude zijn we de volgende dag naar een tempel geweest waar net een religieuze festiviteit plaatsvond. Was ongeloofelijk om te zien, alle monniken en Tibetanen de hele dag bidden. We kregen daar vanalles aangeboden, van thee tot koekjes, zonder dat ze geld vroegen, en steeds met een grote glimlach. Onze gids was een Tibetaanse jonge vrouw en wist ons enorm veel te vertellen. Haar kennis over Tibet, China en vooral het Boeddhisme was enorm. Boeddhisten geloven dat wie ze nu in het heden zijn, een gevolg is van het verleden. En hoe ze zich in het heden gedragen, hun daden van nu dus, hun toekomst bepalen. Door nu in het heden dus goed te doen voor iedereen, geloven ze dat ze in een volgend leven, in de toekomst, zelf er beter zullen uitkomen. In principe is het dus een egoïstische godsdienst, want je doet maar goed voor anderen om er zelf beter uit te komen, maar het helpt die anderen dus wel vooruit. Dit was ook enorm te merken aan onze gids. Ze hielp mensen de straat over, gaf bedelaars geld... Hoe zij in het leven staan is ongelooflijk. Over het feit dat Tibetanen geen paspoort hebben,en dus gevangen zijn in hun eigen land, zei ze heel simpel: ik kan happy zijn en geen pasoort hebben, of ik kan unhappy zijn, maar nog steeds geen paspoort hebben. Ze was kritisch over China en was ook niet bang om zich hierover uit te spreken tegen ons, met af en toe een dikke knipoog. Jef vroeg op een gegeven moment hoe de vlag van Tibet eruit ziet want we zagen natuurlijk alleen maar de Chinese vlag overal hangen. Ze zei dat ze geen eigen vlag hebben, want ze behoren tot China, en moest dan superhard lachen. Wat een vrouw.
Ze was Engels gaan studeren en kon als leerkracht werken, maar ze wou niet voor de Chinese overheid werken. Dus is ze gids geworden, omdat ze Tibet toch niet kan verlaten, ze zo toch nog dingen van de wereld mee krijgt door de verschillende nationaliteiten die ze gidst. Ze wilt niet weg uit Lhasa want haar hele leven is daar, maar ze wilt simpel de mogelijkheid hebben, om te reizen bv, en die heeft ze nu niet. Ze leeft in hetzelfde land als de Chinezen, maar heeft lang niet dezelfde rechten.
In de namiddag zijn we naar Sera Monastery geweest, waar we een rondleiding kregen en als afsluiter naar de debatten zijn gaan kijken tussen de monniken. In de tuin van de Monastery debatteren ze over filosofische vragen. Wij verstonden daar natuurlijk niks van maar was weer de moeit om te zien.
De volgende dag zijn we Potala Palace gaan bezoeken, waar de Dalai Lama vroeger woonde.
Klein beetje geschiedenis eerst: Tibet was lange tijd een onafhankelijke regio met zowel politieke als spirituele leider de Dalai Lama. In de jaren 50 zijn er hevige rellen uitgebroken waar China de macht over Tibet heeft verworven en de Dalai Lama heeft verdreven, die nu vanuit India in ballingschap regeert. Het Westen reageerde toen en nu nog steeds niet, wegens hun economische banden met het steeds machtiger wordende China. Het paleis bracht dus naast religieuze aspecten en honderd boeddhas die we konden bezichtigen, ook een hele brok geschiedenis met zich mee.
In de namiddag zijn we nog naar een tempel geweest met wéér boedhas (hadden we even genoeg van) maar wel met een prachtig uitzicht over Lhasa en Potala Palace.
Dag drie zijn we uit Lhasa vertrokken met een nieuwe gids. Een enorm contrast met onze vorige, hij wist amper iets te vertellen, maar wilde onze trip wel zo goedkoop mogelijk houden en regelde overal kortingen voor ons :D
We hadden een lange trip voor de boeg. Met een minibusje vetrokken we naar Sigathse, met onderweg een tussenstop bij het Yamdrok Lake. Een meer gelegen op 4900m, tussen de eeuwig besneeuwde bergtoppen, en met helderblauw water. In Sigathse bleek hoe awesome onze gids was en had een hotel(!!)kamer geregeld voor amper zes euro :D Na heel lange tijd nog eens een eigen kamer met ne goeie matras en ne eigen douche, dat kwam als geroepen na de primitieve omstandigheden in Lhasa.
Volgende dag weer lange trip voor de boeg, maar zijn eerst nog bij een ander Monastery gestopt, dat zo enorm groot was dat we er bijna verdwaald waren, maar weer heel mooi. Met weer future budha, past budha, budhashakamundi en nog honderd andere budhas die we na vier dagen nog steeds niet kunnen onthouden. We hebben helaas bijna geen fotos van binnenin de Monasteries en van de boedhas die we hebben bezocht want dit was nooit toegelaten.
Savonds sliepen we in Old Tinggri middenin de Himalaya, het dak van de wereld, waar buiten wat schapen en yaks verder geen levende ziel te bespeuren viel. We sliepen bij een familie, letterlijk in the middle of nowhere, in een kamer van golfplaten waar de deur niet sloot. Ahja en dit op net geen 5000m. Koudste nacht van ons leven dus.
Volgende dag vertrokken we richting Everest Base Camp, yes! Een roadtripke van 70km onverharde weg, naar de voet van de hoogste berg ter wereld, op 5200m en de grens met Nepal, waar jaarlijks honderden klimmers zich wagen aan Mighty Mt. Everest. Het was laagseizoen dus waren daar praktisch alleen, en hadden weer superveel chance met het weer. Klare hemel, terwijl een week ervoor EBC zelfs niet te bereiken was door sneeuwstormen en de Everest niet eens zichtbaar was. We wisten toen nog niet dat dit een dag werd om niet snel te vergeten... Zoals vermeld was onze gids niet alleen een cheapzak (goed voor ons), maar gaf hij dus ook amper informatie (wat toch wel van een gids verwacht wordt) en liet hij ons vaak gewoon ons zin doen en vrij rondlopen, in een land zo streng gereguleerd, waar we dertig politiecontroles per dag moesten passeren en minstens twee permits nodig hadden om er nog maar binnen te mogen. We werden smorgens gedropt aan EBC met de vermelding "take pictures, walk around and come back to sleepingplace".. en zo geschiedde:
EBC zelf is dus een heuvel met uitzicht op de Everest. Wij en de rest van onze groep dachten dat het wel leuk was om wat verder te wandelen en da bergske is te beklimmen. En zo begonnen we aan onze klim, waar we na een tijdje een prachtig bevrozen meer vonden. Hebben daar dus een paar uur rondgelopen en dachten dat het toen wel tijd was om terug te keren naar EBC, omdat we nog een wandeling van twee uur voor de boeg hadden naar onze slaapplaats. In volle euforie, want wij hadden de Everest beklommen (belachelijk klein stuk in vergelijking met hoe gigantisch die berg is, maar toch), keerden we dus terug en zagen we onze gids al van ver met zijn trui naar ons zwaaien...en hij leek niet blij. Toen voelden we al nattigheid.
Hij in alle staten, bleek dus dat het strikt verboden is om verder dan EBC te gaan, tenzij je een permit op zak hebt (kost: 200dollar), voor de echte klimmers dus. Ergens hadden we dit misschien wel kunnen weten, want het is Tibet en je hebt voor elke scheet die je laat toestemming nodig, maar vonden dit ook zijn verantwoordelijkheid. Hij had ons daar gewoon gedropt zonder enige uitleg of wwaarschuwing, en is zelfs niet mee ntot op de heuvel geweest. Ons echt gegidst heeft hij nooit gedaan. Plus als er in China iets verboden is staat het aangegeven met wel 20 borden, hier was dus niks te bespeuren en niemand hield ons tegen, wisten wij veel..
De gids dus woest (hij zou ook in grotere problemen zitten dan wij waarschijnlijk), en riep maar dat politie en de military onderweg waren. Kleine paniek toch efkes, want van alle landen in de wereld, na Noore Korea dan, wilt ge echt niet in de problemen geraken in China. Die Chinezen die lachen er toch ook niet mee. Na veel vijven en zessen bleek dat we dus enorme chance hebben gehad, ook de gids want die zou zijn licentie verliezen en een boete krijgen om u tegen te zeggen, of erger. Normaal is er altijd militaire controle aan EBC, behalve dus deze bewuste dag en zijn dus de dans ontsprongen. :D Aangekomen in onze slaapplaats waren we zelfs al beroemd en berucht bij andere groepen. Eind goed al goed én wij hebben toch het strafste verhaal ooit. We behoren nu tor het selecte groepje dat de hoogste berg ter wereld is op gegaan nah! Volgende stap is de top halen :p
Savonds sliepen we dan op meer dan 5000m en Jef heeft het geweten. Na een week in de Himalaya was het eerste slachtoffer van hoogteziekte gevallen, met knallende koppijn en misselijkheid. Een goei portie noodles en zonsondergang met de Everest op de achtergrond heeft hem erdoor geholpen en was al snel weer de oude. Vanmorgen zijn we vertrokken via the Friendship Highway, een van de meest scenische roadtrips ter wereld (een andere is de Great Ocean Road in Australië en die kunnen we binnenkort ook afvinken :D) dwars door de Himalaya, van Tibet naar Nepal. We gaan onze laatste nacht in Tibet aan de grens doorbrengen, om morgen vroeg de grens over te steken en te reizen naar Kathmandu, hoofdstad van Nepal en het hart van trekking en bergbeklimming. Daar gaan we onze trekking voorbereiden voor de komende twee weken. Wij zijn klaar voor Nepal en meer Himalaya, zoveel is zeker!
