Philippines - Back to Asia: Honeymoon

In juni 2015, bijna een jaar geleden, kwam ons groot avontuur ten einde. Ondertussen vonden we een job, een huis en zijn we ook nog eens getrouwd. In dat jaar dat we ons gewone leven weer moesten hervatten viel het op dat we toch nog geregeld terug keerden naar onze blog. En het is dan vooral plezant om onze avonturen van toen terug te lezen en te herbeleven.

Een jaar later dus en we gaan terug naar ons geliefde Azië, deze keer wel maar voor drie weken. We besloten om gewoon verder te gaan met bloggen over onze reizen, voor de geïnteresseerden, maar vooral voor onszelf om al die momenten vast te leggen en om daar later terug van te kunnen genieten, want we gaan nog vele reizen maken, dat staat vast. 

Maar goed, sinds onze terugkomst in juni is het afgelopen jaar dus vooral enorm druk geweest: een nieuwe job, een huis gekocht en vernieuwd, en een heus trouwfeest gepland.
En nu was het opnieuw tijd voor een dosis avontuur: drie weken Filipijnen!

We landen s avonds in hoofdstad Manila, Pearl  of the Oriënt genoemd, maar naar onze ervaring valt er nochtans weinig 'parel' aan te merken. Manila is vooral smerig, luid en smoorheet. 

We zoeken ons een taxi en al snel bleek dat we weer op scherp moesten staan voor te onderhandelen. 20 euro voor een ritje, goedkoopste dat we zouden vinden. Mijnheer gaf niet af, maar gelukkig zijn we ondertussen ervaren Azië-reizigers en zoeken we even verder... We betaalden uiteindelijk drie keer minder.. 

Na een slapeloze nacht door de party net boven onze kamer die tot vier uur smorgens duurde, gingen we op één dag Manila verkennen, langer moesten we daar ook niet blijven. We bezoeken het Fort Santiago, een museum, het Rizal park, en af en toe een Mc donalds om van de airco gebruik te maken. Manila is echt belachelijk heet, of zijn wij het niet meer gewoon? 

Soit, de dag nuttig gevuld en nu maken dat we weg zijn uit die vuile stad. 

We nemen de nachtbus naar Banaue, een tien uur durende rit zonder slaapzetels. Uitgeput komen we s ochtends aan, want sinds onze vlucht hebben we dus nog geen enkele degelijke nachtrust gehad. Geen tijd voor, want we gaan meteen de bekende rijstterrassen bezoeken, daarvoor zijn we namelijk helemaal tot hier gekomen. 

We nemen een tricycle (combinatie  van een rishka en een tuktuk: een motorbike met zijspan waar ge dan net met twee in kunt, als ge het doorsnee filipino-model hebt tenminste, wij zijn net iets te dik) naar het startpunt en beginnen aan dag één van onze tocht door de rijstvelden. De natuur in, hetgeen we het liefste doen. Het is al snel te merken dat we het allemaal niet meer gewoon zijn, en zijn direct uitgeput. De omgeving is wel adembenemend mooi en dat doet al dat puffen en zweten wel vergeten. Zo ver je kan zien volledig omgeven door rijstterrassen, volledig in het groen. We komen aan een rivier en bekomen daar even van onze tocht voor we terug keren. Wanneer we s avonds net terug in onze guesthouse zijn, zet de hemel zijn sluizen open en valt de regen met bakken uit de lucht. Het regenseizoen komt stilletjes op gang hier. 

De volgende dag kruipen we terug in onze tricycle en worden we afgezet aan het startpunt van een wandeling doorheen Batad, opnieuw de rijstvelden in. We passeren allerlei piepkleine basic dorpjes, als ge drie hutjes een dorp kunt noemen tenminste, en worden constant aangesproken of we geen gids nodig hebben. 'No guide, no guide', wij kunnen dat hier wel op onszelf..Nuja, na een hele tijd wandelen en sowieso al kei stijf zijn van de dag ervoor, komen we aan bij een waterval waar we weer voor een verfrissende duik gaan. We zagen al kei hard op tegen de terugweg aangezien we op de heenweg vooral gedaald waren. Dat betekende dus kei hard klimmen deze keer. Bleek dat we een supergrote omweg hadden gemaakt op de heenweg en dus langs een gemakkelijkere route konden terug keren.. Een gids had dit wel geweten...lessen learned? Waarschijnlijk niet.

Tijdens ons ritje terug waren we deze keer niet op tijd binnen voor de dagelijkse stortbui en werden zeik zeik nat. Ongezien, die wegen volledig blank en de regen blijft maar vallen met bakken uit de lucht. We leken eerder door een rivier te rijden... 

Na een douche en een verdiende portie noedels/ rijst maken we ons gereed om terug de nachtbus op te kruipen, terug richting Manila.

Weer compleet uitgeput komen we terug aan in de hoofdstad en begeven ons naar ons verblijf. Deze keer geen partyhostel maar een goedkoop hotel (!!) midden in Chinatown. En dat bleek best mee te vallen. 

We zijn te vroeg om al in te checken en besluiten, ondanks we echt kapot zijn, om richting Lake Taal te trekken, een meer waar een vulkaan in te vinden is en die beklommen kan worden, en twee uurtjes rijden buiten Manila. 

We moeten eerst tot de bushalte geraken waarvan de bus vertrekt naar het dorpje vlakbij het meer. Jef kwam op het genieuze idee om ipv een taxi eens voor de Jeepney te gaan... De Jeepney dus, de stad rijdt er vol mee, militaire jeeps die de Amerikanen hebben achtergelaten na WWII en die dan werden gepimpt met felle kleuren en opschriften. Het duurde even voor we doorhadden hoe het systeem werkt. De bestemmingen staan op de zijkant van de Jeepney geschreven, je springt er gewoon bij op, betaalt de driver en stapt weer af waar je moet zijn. Zoals de bussen bij ons maar dan zonder echte haltes en gwn random op -en afstappen. 

We rijden zowat heel de stad rond voor we aan de bus naar Taal zijn en worden ondertussen echte locals in het jeepneyrijden.. 
Uiteindelijk kunnen we de bus op, dan de tricycle en dan nog een boot, voor we echt aan onze tocht kunnen beginnen.

We beklimmen de vulkaan (viel best mee en het was eens niet te heet) en komen boven met een prachtig uitzicht over de krater waar zich een meer in verschuild.  De wolken stapelden zich op en we haasten ons naar beneden voor we weer een stortbui over ons krijgen. Terug boot - tricycle - bus - taxi (Jeepney was goed voor een keer) en we komen eeeindelijk aan in ons hotel, waar ons een douche, een goei maaltijd en voor het eerst een degelijke nachtrust staat te wachten. 

Volgende dag gaan we richting luchthaven waar we de vlieger nemen naar Cebu. Paradijs en vooral duikeiland, wij content! 

We komen aan in Cebu en ons verblijf, waar we ons voort eerst echt op vakantie voelen. Kamer met balkon en zicht op zee, zwembadje en vooral: geen andere toeristen buiten drie Duitsers. Eindelijk rust en relaxen dus na een stevige week.

Sofie en Jo, onze travelbuddies van vorig jaar in Laos en Cambodia, zitten een guesthouse verder. Die zijn sinds wij terug naar huis keerden voor negen maand in Sydney gaan werken en sluiten hun reis van bijna twee jaar af met nog een maand Filipijnen. We zoeken ze op en wisselen verhalen met de nodige San Miguels en cocktails erbij. Superavond!

Met een houten kop beginnen we de volgende ochtend met onze eerste duik. Even terug wennen in begin, maar tkomt allemaal vrij snel terug en zien een stuk of acht schildpadden waaronder een baby'tje! 
In de namiddag doen we een tweede duik, samen met Jo en Sofie en gaan s avonds weer pinten drinken en een kaartje leggen. Vakantie dus.

De volgende ochtend gaan we weer het water in en in de namiddag huren we ons een motorbike om rond te cruisen en naar de Kawasan waterval te rijden. We rijden een beetje te ver en belanden bij een afgelegen plaatsje waar de rivier stroomt en waar een paar kindjes van de rotsen aant springen zijn. Wij gaan ook voor een verfrissende duik (met veel meer schrik dan die kids van 6 jaar) en rijden dan richting de bekende waterval.

We moeten een stukje wandelen wanneer het plots weer een stortbui geeft en we kletsnat verder sleffen. Uiteindelijk komen we aan bij de waterval, supermooi, maar helaas doordat het weekend is echt propvol met volk. Anticlimax, t leek net centerparcs, maken dat we weg zijn dus. 

We rijden terug richting onze guesthouse en Jo zei nog onderweg dat hij toch eens graag een hanengevecht wil zien, de nationale sport naast basketbal hier. Plots zien we een hoop volk bijeen, leek wel een dorpsfeest en we dachten eens een kijkje te nemen.. En jawel: hanengevecht! Wij zijn daar plots ook de attractie natuurlijk voor al die Filipinos maar hanengevecht was echt zot om te zien, die zitten daar met vijftig man door elkaar te roepen en te wedden tot het gevecht begint en die hanen mekaar te lijf gaan. Dat maakte die tegenvallende waterval wel goed.

Met zonsondergang gaan we nog voor een nachtduik. Superspannend, want wanneer de zon onder is wordt het echt stikdonker onder water en is het uitkijken met je zaklamp naar al die beestjes en vissen die liggen te slapen of net snachts tot leven komen. 
Vandaag zijn we voor onze laatste duik in Cebu gegaan, ook  een superleuke: duiken met een school van duizenden sardientjes rondom u.  En nu vertoeven we al een aantal dagen op Apo Island, een we duikparadijs waarover later meer!