Nieuw Zealand

We moesten in Wellington de ferry nemen naar het zuidereiland en hadden daar nog een dag te doden. Daar was een gratis museum en omdat wij wel fan zijn van gratis activiteiten dachten we daar eens binnen te springen. We zijn niet bepaald museummensen hebben we tijdens onze reis gemerkt, maar dit kon ons eigenlijk echt boeien. We hebben daar uiteindelijk zelfs een hele dag rondgelopen. We zijn weeral wat wijzer geworden! Tegen de avond namen we de cablecar naar een uitzichtpunt maar dat bleek niet veel soeps. $8 weg gesmeten. We wandelden terug naar het centrum en botsten op 'cafe Leuven'. Een Belgisch biercafe met stoofvlees en stoemp op de menukaart! Belachelijk duur natuurlijk. Na navraag blijkt dat dus ne keten te zijn, wij hadden er nog nooit van gehoord, en in tal van steden over heel de wereld te vinden. Jaja, klein maar beroemd ons Belgenlandje. Jef kon geen drie weken meer wachten en heeft zichzelf op ne Leffe getrakteerd. We kropen vroeg ons bed/auto in want 's morgens moesten we de ferry op!

Een memorabel ferryritje. Deze keer niet zoals in Bali omdat de rit 4u langer duurde dan gepland maar omdat we door een zot mooie omgeving voeren. Volgens de Kiwis en andere reizigers is het zuidereiland nóg fermer dan het noorder, en dat werd op de ferry al meteen bevestigd. Eenmaal aangekomen reden er naar Kaikoura, langs weeral prachtige natuur. Eerst door de vele wijnvelden in de Marlborough omgeving, en daarna langs de kust met de hoge bergtoppen in de verte. Net een schilderij. Elke dag opnieuw zijn wij kei hard onder de indruk. Zo'n schoon land, niet normaal.
We maken onderweg een klein stopke aan de kant voor ne foto en zien eerst één en daarna een twintigtal zeehonden chillen aan de kust. Yes, wildlife! Onze favoriete bezigheid :D
Eenmaal in Kaikoura maken we nog een kleine wandeling voor we onze auto inkruipen en geven het dolfijnenzwemmen nog eens een kans de volgende dag... we zijn benieuwd.

De volgende morgend waren we er dan ook weer vroeg bij. We gingen de boot op, op zoek naar dolfijnen. Het weer zat mee dus we waren al hoopvol. Al na tien minuutjes vond de boot een massa dolfijnen, maar echt honderden. Hup, wij dat water in, ijs ijskoud. Supernieuwsgierige beesjes, totaal niet bang van mensen. Die kwamen met ons spelen en zwemmen, echt zalig. We wisten niet waar kijken, met zo veel waren ze. Volgens de crew waren het er een 500tal en hadden we echt geluk dat er zo veel waren. Na een uur int water spelen gelijk klein kinderen zat de pret er helaas op. We kregen het ook ijskoud op de duur. Gelukkig konden we op de boot opwarmen en de dolfijnen nog zotte flips en kunstjes zien doen. Derde keer, goede keer dus! We dachten aangezien het geluk aan onze kant stond, we doen eens zot. Voor we het wisten zaten we in de namiddag in een sportvliegtuigske op zoek naar walvissen. We vlogen de zee over om walvissen te spotten en hebben twee kanjers kunnen zien. Een scenic flight over de peninsula en de besneeuwde bergtoppen (het was overnacht beginnen sneeuwen!) op de achtergrond kregen we er gratis bij. Wat ne dag. Half ons weekbudget er door maar dubbel en dik waard!

Op onze slaapplaats van die avond leerden we twee Belgen kennen, Ayla en Jelle, en zijn daar de laatste dagen met op getrokken. De volgende dag zijn we samen eerst nog langs een riviertje gepasseerd met spelende babyzeehondjes. Schattig, schattig. Dan reden we terug naart noorden, terug de Marlborough wijnregio in, en zijn we eens fancy gaan doen en toch voor ne winetasting gegaan. Konden we niet laten liggen nu we daar toch nog eens passeerden. Supermooie omgeving ook met al die wijngaarden. Daarna zijn we nog efkes door gereden, al dichter richting Abel Tasman national park, waar we ne volgende tramp gaan doen!

We sliepen in Nelson en zijn 's ochtends de lokale markt nog gaan bezoeken. Niet veel later kwamen we aan in Abel Tasman, één van de vele bekende nationale parken op het zuidereiland. We pakten de watertaxi om ons een aantal km verder af te zetten, die we langs de kust terug gingen wandelen. Tramp numero 2! We deden een stukje van een van de Nine Great Walks van NZ. Deze hele walk in Abel, de coastal track, is 51km verspreid over drie dagen. Wij deden dus enkel een dagwandeling van 18km terug naart punt waar de taxi ons had opgepikt. Een ferme, niet te zware wandeling met schoon uitzichten langs de vele baaien.
De dag erna zijn we naar Takaka gereden, waar LOTR weer zou gefilmd zijn. Zoals 150 andere locaties in heel NZ trouwens. We deden daar een klein wandelingske tot de rand van de wereld, waar plots ne afgrond van honderden meters naar beneden te zien was. Daarna bezochten we nog fresh springs maar waar we blijkbaar niet mochten zwemmen. Eraan voor de moeite dus.

Vanaf morgen gaan we ons aan de Westkust wagen en zo verder naart zuiden, langs de Southern Alps. Eén van de schoonste stukskes van NZ, maar ook één van de natste door de bergketen die alle wolken vasthoudt. Tot nu zat het weer al kei goed mee opt zuidereiland dus we zijn hoopvol!

We hadden een rij-dagske ingelast om weer een stuk verder te geraken. We stopten onderweg aan de Pancake rocks. Ferme rotsformaties waar een wilde zee zich een weg door baant en zo meters hoog naar omhoog spuit, de blowholes. Daarna weer rijden, rijden, rijden tot Franz Josef Glacier, een enorme gletsjer en natuurfenomeen, en een hoogtepunt van NZ. De dag erna was goed weer voorspeld dus daar moesten we van profiteren. We begonnen met een kleine opwarming en wandelden tot aan de voet van de gletsjer voor al een eerste uitzicht. Daarna wast tijd voor het echte werk. Ne serieuze tramp die ons tot de top van een naburige berg bracht en we zo een zicht kregen op de gletsjer. De wandeling was enkel voor 'experienced trampers', ne titel die we ons eigen na al die maanden zelf hebben toegeschreven. Dat kunnen we wel af dachten we. En zo begonnen we aan de zwaarste wandeling tot nu toe. Er was hier, in tegenstelling tot vele andere wandelingen in NZ, geen aangelegd pad met antislip voorzien (dat hebben ze hier dus echt he!). Omdat het hier zowat dagelijks regent en het vooral stenen en rotsen waren om over te wandelen, was het overal superglad en dus gefocust wandelen. Al snel konden we het zelfs geen wandelen meer noemen maar gewoon naar boven klefferen en klauteren op handen en voeten. Na veel bijna-uitschuif-accidenten, rivieren en watervallen oversteken en uitputtende beklimmingen kwamen we dan eindelijk boven. Een machtig uitzicht over de vallei en de Franz Josef! En we wisten weer voor wat we dat allemaal deden. De tocht terug was eigenlijk nog gerelliger, maar na een dikke vijf uur zat het erop. Onszelf getrakteerd op ne welverdiende warme choco en toch weer ons eigen een schouderklopke gegeven voor wat we weeral bereikt hadden.

De dag erna was slecht weer voorspeld, ideaal om in de auto te kruipen en een stukske te rijden. Toen we begonnen rijden en een paar km verder aan de tweede gletsjer, de Fox Glacier, aankwamen merkten we dat hier het best wel goed weer was en helemaal was open getrokken. En wat doet ge zoal bij goei weer op ne woensdagmiddag? Een lastminute beslissing: Ja, gaan skydiven dan maar he. Jef die paste wijselijk en voor k het wist zat 'k int vliegtuigske om 13000 ft naar beneden te springen. Een ongelofelijk zicht, met aan de ene kant de Tasman Sea en aan de andere de Southern Alps met Mt. Cook, Nieuw Zeelands hoogste berg, en Mt. Tasman met hun besneeuwde toppen die boven de wolken uitkwamen. De Fox Glacier, 13km lang, stak daar nog ergens tussen en liep over in de Fox River, de rivier die onder ons te zien was en die uitmondt in de zee. Een indrukwekkend uitzicht dus. Dieje vlieger open, 3,2,1 JUMP, en dan tegen een gigantische snelheid naar beneden vallen met ne freefall van een 55tal seconden. Toen de parachute openging liet de instructeur mij nog wat sturen en dan wast vooral genieten van het fantastische uitzicht. Voor 'k het wist was het voorbij en had ik weer vaste grond onder mij. Nieuw Zeeland eens vanuit een ander perspectief bekeken. Wat een ervaring.
Na de skydive zijn we dan toch beginnen rijden met onderweg weer een klein stopke. Een kleine wandeling en de benen strekken, en terug de auto in. In de namiddag arriveerden we aan Lake Wanaka. Supermooie omgeving waar we de volgende dag voor een wandeling zijn gegaan. Weer een of andere berg op (naam kwijt), stevig naar boven, met weer een wondermooi zicht over het enorme meer, de eilandjes en de hoge bergen er rond. T wordt hier alleen maar mooier en mooier, niet normaal. We hadden ook weer topweer, het zuidereiland is tot nu al dik in orde geweest! Na de wandeling reden we nog tot nabijgelegen Queenstown, waar we jaja, weer gaan wandelen!

Queenstown is gelegen aan weeral een prachtige omgeving. En hart van de Nieuw Zeelandse skiscene. We zijn ietske te vroeg verdomme. Skiseizoen opent spijitig genoeg pas in juni. Maar vrijdag werd topweer dus we wilden daar zeker van profiteren. We begonnen de dag met ne korte tramp in de voormiddag. Niks te zwaar en met ons supertempo waren we weeral snel beneden. Ons bokes opeten en we konden beginnen aan wandeling numero twee. Queenstown Hill op, een stevige klim maar waar we weer beloond werden met een panoramisch uitzicht. Daar zijn we efkes blijven zitten, belachelijk mooi weeral, appelkw eten, om dan terug af te dalen naar beneden. Onze dag was weer goed gevuld en de benen hebben het weeral geweten.
Tegen de avond reden we nog een stukje verder, richting Fiordland, onze volgende stop. Ne Hollander die we in Nepal tegen kwamen en al jaren naar NZ kwam zei het toen al: NZ is Europa door, van Scandinavië tot het zuiden van Italië, en dat allemaal in 1 land en op een paar uurtjes rijden van mekaar. En inderdaad, een tweetal uren later waren we plots in Noorwegen aangekomen.

De volgende dag begonnen we dan aan een van de meest scenische wegen ter wereld, de Milford Rd. Een 120km lange weg, dwars door het mystieke Fiordland, met als eindbestemming Milford Sound. We reden door een ferm stukske natuur, gans alleen, waar we weer een serieus waauw-gevoel hadden en we ons weer heel klein voelden tussen dat bergenmassief dat ons omringde. Milford sound heeft 200dagen per jaar regen, voornamelijk in de herfst en wintermaanden natuurlijk. Vele reizigers die we onderweg spraken zijn de (prijzige) boot niet eens op gegaan omdat er een dik pak wolken het zicht versperden. We waren stiekem al wel hoopvol op de weg er naartoe, waar de wolken en mist nog niet te fel aanwezig waren. Eenmaal in Milford scheen het zonneke en boekten we ons toch die boot om het er op te wagen. En al een geluk! Mega veel chance deze tijd vant jaar, maar wij hadden weer topweer. Een boottocht door de fiord en langs de ontelbare watervallen die van de gigantische kliffen afstromen, het pikzwarte water in. Weeral ne dag die we niet snel zullen vergeten. Vooral de weg terug dan. Opnieuw dus die 120km. Weetje: in Milford is er geen tankstation, doe uwe naftbak vol in Te Anau dus, het laatste dorp voor Milford. Wie doet dat niet: Wij (en we waren gewaarschuwd maar dat ging het ene oor in en het andere uit) Vraag: kunt ge de Milford road tweemaal rijden met minder dan een halve naftbak? Antwoord: het waren spannende uren, maar ja hoor het kan! Met zelfs nog 2liter over! Op het nippertje... want op heel die weg is geen kat te bespeuren en daar in de middle of nowhere wilt ge toch nie stilvallen.

Maar omdat de Milford Rd zo fantastisch is, doen wij 'm gewoon nog eens. Althans toch een stukje terug de volgende dag, om daar nog een korte tramp te doen. We wandelen weer naar de top van een van de bergen, met een zicht over de mistige vallei. Mooimooi. Daarna zeggen we vaarwel tegen dit prachtig stukje NZ, en rijden we nóg verder naart zuiden.
Daar hadden we beter eerst het weer eens gecheckt want de regen viel met bakken uit de lucht. Hagel, sneeuw en felle wind daar bovenop, onze auto schudde gezellig heen en weer. Toch maar wijselijk gestopt en ons op ne camping gezet, om dan te horen dat vandaag en morgen hevige sneeuwval verwacht wordt (misschien toch skien dan??). En onze rental heeft geen sneeuwkettingen aiai!

De sneeuw blijkt nog al mee te vallen maar onze plannen moeten we toch een beetje wijzigen. De Catlins national park slagen we over door de slechte weersvoorspellingen en we rijden ineens door naar Dunedin. Waar het eigenlijk ook regent de komende dagen. Verder rijden dus, het mooie weer tegemoet. Daar moeten we eerst een sneeuwstormke voor doorstaan, maar eenmaal terug aan de oostkust klaart het op. We stoppen onderweg in een gezellig stadje om daar de nacht door te brengen, en gaan daar eerst nog op zoek naar pinguins die daar massaal aanwezig zouden zijn... Pinguins of zeewier, het zag in ieder geval zwart en tlag int water em bewoog wel. Pakt da het wel pinguins waren. Helemaal overtuigd zijn we toch niet...

Onze laatste week in NZ, en van heel onze trip, is ondertussen ingegaan. Doeme, binnen een week zijn we gewoon terug thuis... gelukkig hebben we nog nen topper opt programma staan, Mt Cook en lake Tekapo! We rijden de volgende dag Mt Cook tegemoet, recht op Nieuw Zeelands grootste berg af, op een prachtige weg er naar toe. Een gigantische vlakte en een felblauw meer, omringd door de bergen en met Mt Cook recht voor ons. We zijn in de vroege namiddag ter plaatsen, nog tijd voor een wandelingske voor het donker wordt! We wandelen een gemakkelijk pad af tot aan een bevrozen meer waar Mt. Cook in weerspiegelt. Prachtig. Wanneer de zon onder is wordt het ijs, ijskoud en kruipen we vroeg onze auto in.

Na de koudste nacht in NZ komt de zon stillekes op en maken we ons gereed voor weer ne stevige tramp. Tis ne heldere dag met geen wolkske aan de hemel. Perfect voor een goei wandeling! We wandelen weer ne naburige berg van Mt. Cook op, 2200 trappen naart schijnt, waar we weer een wondermooi zicht krijgen. Echt elke dag opnieuw valt onze mond nog open van al die schoonheid die NZ te bieden heeft. En wij hebben dan ook nog eens prachtig weer gehad voor deze tijd vant jaar. Lucky us!
We rijden door naar naburig Lake Tekapo, waar we de volgende dag voor onze waarschijnlijk laatste wandeling gaan. We gaan weer stevig omhoog en belonen onszelf daarna in de hotpools waar we vier uur lang liggen weken in een zalig warm bad van 38graden. Ne ideale afsluiter! Na de hotpools is het dan snachts weer bevriezen in de auto bij -6.
Na Tekapo gingen we stillekesaan richting Christchurch, waar we maandag de vlieger op moeten. Omdat we door het slechte weer int zuiden een beetje rapper zijn doorgereisd dan gepland, hebben we nog een extra dag te doden. De grote toppers hebben we ondertussen afgevinkt en we slagen onze boek eens open voor inspiratie. Op de weg naar Christchurch stoppen we dan maar in Methven, vanwaar ge kunt skien blijkbaar. Het infocenter vertelde ons jammer genoeg dat de pistes pas in juni openen maar ze had wel een wandeling die ze kon aanraden en waar frodo en gevolg weer ook zouden zijn doorgetrokken. Oke, nog eentje dan om het af te leren!
We rijden maar echt de middle of nowhere, vlakbij zei die vant infopunt dan, nog een uur over ne onverharde weg, waar we dan uiteindelijk arriveerden kilometers van de bewoonde wereld. Ons wandelschoenen aan en we konden er aan beginnen. We vonden een track dat ons naar de top van Mt. Guy zou leiden. Ik zei nog tegen Jef: volgens mij is dat dieje berg. Ne gigantische berg die voor onze neus stond en echt eindeloos leek. Ik werd al moe als k er naar keek. "Ma nee, da kan nie" was het antwoord. Oke goe, en zo begonnen we eraan. We hadden al snel door dat het dus wel degelijk dieje berg was. Maar terugdraaien dat kennen we niet (uitgezonderd onze dappere poging op de Tongariro dan) dus we gingen door. Klimmen, klimmen, klimmen. Zuchten en puffen en ook wel wat zagen. En uitschuiven over de losse stenen. De frodo op zn blote voeten en dieje oude Gandalf, don't think so ze. Maar dan dat zicht. Jongens, niet normaal. We waren daar weer helemaal alleen op de wereld, met een uitzicht weer onbeschrijfelijk schoon. Daar doen we het weeral voor. Op de terugweg, met nog een valpartij van mij, en een stenenlawine veroorzaakt door de Jef, ging de zon onder achter de bergen. Ja wat ne dag. Onverwacht nog is goe afgezien, maar wat een beloning weeral.

De volgende dag kwamen we dan aan in Christchurch, dat in 2011 nog getroffen werd door twee hevige aarbevingen. En er zo'n vierhonderd per jaar meemaakt, de ene al wat meer voelbaar dan de andere. Tis een deel vant dagelijkse leven geworden hier. Maar vier jaar later ligt de stad nog vooral in puin en constructiesites. Door de gebouwen die zijn neergekomen en neergehaald is er wel plots enorm veel parking, dat wel. We zijn daar naar ne shoppingmal geweest, de Re:start mall. Een shopcenter maar dan in containers, als oplossing voor het voormalige verwoeste shopcenter. Kei gezellig daar eigenlijk, precies een kerstmarkt.
S avonds waren we dan uitgenodigd bij Paul en Els, die er al zo'n acht jaar wonen. We zijn daar goei stoofvlees gaan eten en konden daar kamperen op de oprit. En kregen elektrische dekens, yes, voort eerst in lange tijd is geen koude nacht! Nog eens heeeeel hard merci voor de was en de plas en de goei zorgen!
Onze laatste dag hebben we gespendeerd aan de auto eens uit te mesten en binnen te leveren. Na 27dagen als woonst te dienen was t hoognodig ook. Als avondactiviteit gingen ze int centrum het voormalig politiekantoor imploderen. Oke, dat ziet ge ook niet elke dag dus we zijn dan maar een kijkje gaan nemen hoe ze dat gebouw daar neerhalen. Ne knal, een instorting en ne hoop puin. Dam was de show over en was het inpaktijd. Morgen de vlieger op, 31 uur films zien, en dan zijn we thuis.

Meer dan acht maanden, die echt zijn voorbij gevlogen. Momenten van enorm veel plezier, maar vooral van verbazing. Over al dat schoons dat de wereld te bieden heeft. En dat er eigenlijk best wel lieve mensen bestaan, waar dan ook ter wereld. Dit pakken ze ons nooit nog af. Azie was ne geweldige opener, Australië plezant vertoeven, en Nieuw Zeeland was gewoon af. Ne schonere afsluiter van een nog schonere reis konden we ons niet wensen. Bedankt aan alle mensen die ons gevolgd hebben en aam die ons ergens aan de andere kant van de wereld ne douche, een dak of ne was hebben gegeven.

Tot binnen twee dagen!