New Zealand - In the land of paradise

Onze laatste dag Sydney zijn we over de Harbour Bridge gaan wandelen met onze persoonlijke gids Steve, met als afsluiter nog een pintje aan Bondi beach, misschien wel het bekendste strand ter wereld. Nog goeie Thai gaan eten en ons Australië-avontuur zat er al op. Voorbij gevlogen, niet normaal. Vooral de laatste dagen met Valerie en de Steve waren super. Nog eens ne dikke, dikke merci voor de was, de pintjes, het eten, het gidsen en vooral voor het goei gezelschap! De regenachtige dagen werden een pak gezelliger!

En plots hadden we nog maar één land en één maand te gaan. Het besef dat we binnen een maand al weer terug thuis zijn was ne slag van den hamer. Dubbel zo hard genieten die weken in ons negende en laatste land dus. En dat is niet de minste. Vier weken Nieuw Zeeland, of zoals de Maori zeggen: Aotearoa "land of the long white cloud." Daar eindigen we een fantastische trip mee. Van ne afsluiter gesproken!
Nieuw Zeeland dus. Land van de Kiwis, aan de andere kant van de wereld, waar 7x meer schapen dan inwoners zijn, waar 'tramping' (hiken)de norm is en waar nergens zo'n diverse en wonderschone landschappen te vinden zijn. Avontuur en natuur, yes!

We landen in Auckland waar de bordercontrole zoals verwacht heel streng was. Onze hikeboots, die nog Nepalese ondergrond onder zich hadden van een aantal maanden terug, werden netjes gepoets en terug aan ons bezorgd. Ale, dan zijn die ook nog eens proper gemaakt. Kruiden en dergelijke hadden we niet bij, de Indische familie voor ons helaas drie koffers vol waardoor we een eeuwigheid aan de security stonden aan te schuiven.
De dag erna konden we dan weer ons nieuw voertuig voor de komende weken gaan oppikken. Dit keer ne spaceship! We doen inkopen om de komende dagen te overleven, tanken vol (een pak duurder als Australië) en kunnen dan beginnen rijden. We gaan eerst het noordereiland verkennen en rijden dus helemaal richting noorden en de Bay of Islands. Onderweg passeren we al direct een bordje met 'Lookout point' en denken daar met den auto eens te stoppen en een schoon uitzicht te hebben zoals in Australië. Niet dus. Neenee, in Nieuw Zeeland moet er eerst gewandeld worden voor er een beloning volgt. Wij dus de berg op, een stevige wandeling, en krijgen inderdaad al een eerste ferm uitzicht. De toon is gezet. We rijden verder door een adembenemend landschap. Groene heuvels met in de verte de Pacific. Amai das hier schoon! Meerdere keren dat we mekaar ne stoot geven van 'zie daar!' 'En daar!'. Dat is hier weer dik in orde dus! We kamperen aan de kust met weer een geweldig uitzicht en doen nog een kleine avondwandeling met zonsondergang om ne eerste geslaagde dag af te sluiten. Jaja, meer van dat aub!

Volgende dag pakten we onze boel en reden verder richting Bay of Islands. Daar aangekomen was het even twijfelen of we toch niet nog eens zouden gaan duiken, de verleiding was groot, maar toen we de prijzen te horen kregen was de knoop snel doorgehakt. Een boottocht door de Bay of Islands (tzijn er 144) en zwemmen met dolfijnen dan maar. Ook niet mis! De volgende dag gingen we helaas de boot op met slecht weer. De kans dat we dolfijnen zouden zien en ermee kunnen zwemmen werd ineens een pak kleiner. De boot kan ze nu niet overal gaan zoeken door de hoge golven. Na een tijdje gaven we de hoop op. De risico's van wildlife tours natuurlijk. We gingen naar een van de vele eilanden waar we een wandeling deden naar een heuvel, met een panoramisch zicht over de eilanden en hun baaien. Net toen klaarde het gelukkig een beetje op. Een serieus "waauw moment". Zelfs met slecht weer en al die grijze wolken is Nieuw Zeeland wonderschoon. Wij zijn al dikke fan. Ons geld was uiteindelijk, zelfs zonder de dolfijnen, goed besteed vonden we. Supermooie natuur gezien, weer een uniek plaatje, een geslaagde dag. Gelukkig had onze boeking een 'dolfijnengarantie'. Wanneer er geen gezien worden mag je een volgende keer gratis nog eens mee. Dus morgen een tweede poging! Fingers crossed!
Onze tweede poging was nog een grotere mislukking. We stonden op met gietende regen en dat is zo heel de dag blijven doorgaan. De nadelen van offseason dus (het wordt hier winter aan de andere kant van de wereld, voor de minder snuggere onder ons).Geen dolfijnen gezien dus. Onze boot was deze keer wel gevuld met een bende Chinoezen, even amusant om te zien. We hebben ons wat geamuseerd met peoplewatching ipv wildlifewatching (of is dat hetzelfde?) en weer volle bak commentaar te geven. Dat reizen u zou veranderen klopt bij ons dus langs geen kanten. We zijn nog altijd even bevooroordeeld en voorzien van het nodige geroddel :D Die Hollandse moeder die de golven toch wel gevaarlijk vond en in het Nederlands tegen een Kiwi stond te schreeuwen dat ze NU van de boot wou, maakte het plaatje compleet. Wij hebben goed gelachen en beseften dat we gisteren, ondanks het gebrek aan dolfijnen, eigenlijk nog wel een goei dagske hadden qua weer. We kregen weer een voucher voor een derde keer maar twas helaas tijd voor ons om eens verder te reizen. We kunnen niet eeuwig op die dolfijnen blijven wachten. De voucher is wel levenslang geldig, das een reden om over een paar jaar terug te komen! We reden terug richting Auckland en pikten onderweg ne lifter op. Hij moest in Auckland zijn en we dachten nog eens een goei daad te doen. Dat doen we dus ook nooit meer. Ne arige typ, dat hadden we al snel door, die "zichzelf verloren was", die we eigenlijk niet verstonden, half de rit lag te slapen, waar we speciaal voor omreden door Auckland centrum maar ons eerst de verkeerde richting deed uitrijden waardoor we nog eens in de file stonden, om dan uit te stappen en nog een pintje van ons mee te rippen ook. Topkeirel!

We waren dus terug in Auckland, dat trouwens gebouwd is op welgeteld 50 vulkanen, en stopten de volgende dag nog snel aan Mt. Eden. Een van de vele kraters in en rond de stad. Indrukwekkend zo bovenaan de uitgedroogde krater, met op de achtergrond Aucklandcity en nog een tiental andere kraters rondom ons. We reden verder richting zuiden, door weeral een prachtig herfstlandschap van groene heuvels, gekleurde bomen en honderd koeien en schapen. Onze volgende bestemming was Rotorua, een vulkanische regio met stomende hotsprings, explosieve geisers, bubbelende modderpools en die heerlijke rotte eierengeur door de zwavelgassen. We reden Rotorua nog maar net binnen of ik verschoot me een ongeluk door de stoom die uit het rioolputje kwam. Perfect normaal, zo bleek. In t midden vant centrum was een heel park met modderpoeltjes, stomende gassen en dergelijke. We vonden ons weer ne prachtige camping aan een meer waar Jef nog ging joggen en zich aan een plonske waagde, ijskoud!
We waren al vroeg uit de veren en reden naar Waiotapu. Een uniek park op vulkanisch gebied. We wandelden tussen de stomende gassen, vele kraters en vulkanische meren in verschillende kleuren. Supervet. Daarna gingen we kijken naar een van de nog 15 actieve geisers in NZ die zou uitbarsten, tot 20m hoog. We moesten daarvoor terug de auto nemen en probeerden te starten. Platte batterie. Ja lap. Jef had de lichten laten opstaan en onze auto geeft dus blijkbaar geen signaal. Hebben we zelf mogen ondervinden. Gelukkig stonden we aan een toeristich park en was ons probleem snel gefixt. Na ons bezoek aant park en de geiser reden we richting Rainbow Mountain waar we na de middag voor ne stevige hike richting de top zijn gegaan. Daar hadden we een geweldig uitzicht over de vele meren in de omgeving. Nieuw zeeland wordt het mooiste land ter wereld genoemd, dat kan wel eens kloppen volgens ons!
We reden verder richting Taupo, onze volgende bestemming, met onderweg nog een stopke aan hotsprings. Daar hebben we een zalig warm plonske gedaan. Een beetje ne zwavelgeur, maar dat nemen we er bij! Nu staan we weer geparkeerd onder ne miljoenen sterrenhemel, klaar om morgen onze eerste echte 'tramp' te doen. We gaan de Tongariro Alpine Crossing doen, een van de meest scenische wandelingen van NZ, en gemarkeerd als de beste dagwandeling (wel een uur of 8!) vant land. Deze gaat door verlaten landschap langs vulkanen en kraters met helderblauwe meren, besneeuwde toppen en Mt. Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom van LOTR. We keken hier al superlang naar uit, een hoogtepunt van het noordereiland, maar er is helaas slecht weer voorspeld. De tours zijn zelfs al afgelast. Maar dat houdt ons niet tegen, en onze karma zit nog goe door dieje lifter mee te pakken dus dat weer slaagt wel om!

Oke, we moeten toch wat harder aan onze karma werken. We staan vroeg op en in het dorp is t weer al bij al oke. Droog en een zonneke dat moeite doet. We moeten nog een uurtje rijden naar t begin van de wandeling. De donkere wolken stapelen zich ondertussen op hoe hoger we komen. Doeme doeme he. Maar we zijn nog vol goede moed! We komen aan de parking en die is zo goed als leeg. En dit is een van de populairste wandelingen hier. Ahja dat deed al wel een belletje rinkelen, maar wij zijn net zoals die tien andere autos geen flauwerikken en niet bang van een beetje regen natuurlijk. We kleden ons goed aan en beginnen te wandelen door een dor en verlatem vulkanisch landschap. 19.5 km en een 700 hoogtemeters voorde boeg. T begint te regen maar ons frakskes doen goed dienst. We hebben weer een goed tempo en moeten nog niet te fel klimmen dus de kilometers komen nog vlot. Na een uur en al helemaal doorweekt komen we aan het 'echte' startpunt. Vanaf hier begint de zware klim naar de top. Een waarschuwingsbord negeren we volkomen (How are the weatherconditions? Ja een beetje regen en mist he...Are you fit enough? Euh ja pakt van wel. Are you equipped? ja toch?) Dus we wandelen verder. Meer regen en meer mist. Zeiknat ondertussen. Het beetje vegetatie dat er al was verdwijnt en we krijgen nu enkel zwarte ondergrond en lavabrokstukken te zien. En heel veel mist. Eigenlijk zien we niet veel. We zijn nog steeds optimistisch en denken eens we hoger zijn boven de mist te komen, en zo een kei vet zicht te krijgen. En dan zien we mensen terugkomen. Ahja maar die hadden gene goeie frak gelijk wij! En die volgende vier die we zien afkomen, ja die hadden ocharme sportschoenen aan, daar gaat ge in dees weer geen berg me op he! Dus wij gaan door. En klimmen, klimmen. En ne ijskoude wind steekt op. En ons broek is echt zeeeiknat (note to self: regenbroek!!). En dan komen we er twee tegen die uitgerust zijn gelijk mountaineers, met ijsschoenen enal (en regenbroek!). Ah shit, zo'n mannen daar lopen wij dus tussen. Niet echt onze cup of tea. Maar wij gaan door! Want afgeven, dat kennen we niet. De regen wordt alleen maar harder en de wind (tegen 70 int uur) snijdt in ons gezicht. Maar wij gaan verdomme door! We hadden ook al wel in de mot dat, zelfs als we de top haalden, we niet veel te zien gingen krijgen buiten een massa mist. Maar dat werd stillekes doodgezwegen. We komen aan een bord waar we op 1600m waren gekomen. Nog 200m en ne klets omhoog. Mt. Doom zou ook recht voor onze neus staan maar we zien alleen maar een dik pak mist. Blijven gaan. De regen sijpelt van onze broek ons wandelschoenen binnen en we moeten verder met natte voeten...En dat was het keerpunt (hadden we die regenbroek maar gehad). Helemaal doorweekt met ons voeten ne cm int water beslissen we na een kleine drie uur om af te geven en terug te keren. Dat we ons best hebben gedaan ist minste dat gezegd kan worden. We moeten nog helemaal terug en hebben het ijskoud. Eeeeindelijk komen we aan onze auto, natte kleren uit, de chauffage volle bak en we kunnen opwarmen. De Nieuw Zeelandse winter heeft ons klein gekregen. Het frodo gevoel hebben we dan toch op zn minst wel gehad! Maar toch wel enorm balen, een van de fermste wandelingen van NZ en wij hebben niks gezien. Vooral afgezien.. Next time dan maar, in de zomer deze keer.
We rijden het goeie weer tegemoet en vanaf we in hoogte zakken krijgen we terug een zonnetje.  Onderweg weer adembenemende landschappen, het blijft ons verbazen. We stoppen een drietal uurtjes van Wellington en zetten ons op ne ferme camping waar we ne warme douche kunnen pakken na ne zware dag. Binnen twee dagen nemen we de ferry om de oversteek naar het zuidereiland te maken!