Indonesia - GOODBYE ASIA

Na een hele dag onderweg te zijn kwamen we aan op Gili Trawangan een van de drie Gili eilanden en bekend voor zijn goede duiksites. Gili T is het grootste eiland van de drie, maar op een uurtje zijt ge rond gefietst. Het deed ons wat denken aan de eilanden in Thailand, maar dan kleinschaliger en zonder gemotoriseerd vervoer. Alles gebeurt te voet, met de fiets of met paard en kar. De hoofdstraat langs het strand is gevuld met winkeltjes, restaurants, bars en (onbetaalbare) resorts. En elke vijf meter een duikschool, wij waren er weeral klaar voor!

De dag zelf zijn we gewoon naart strand gegaan en heeft Jef zijn surfskills nog wat bijgeschroefd. Als avondeten zijn we op het marktje wat verse viskes op de bbq gaan binnensteken. We hebben ons ne leuke en betaalbare guesthouse gevonden met een terraske en Susie en Ben als onze buren. En elke ochtend 'breakfast with love' van een kei toffe kerel die daar werkt. We zitten hier weer niet slecht dus.
De dag erna hebben we fietsen gepakt en snorkelgerief gehuurd om het eiland rond te fietsen naar goeie snorkelspots. We gingen op zoek naar de schildpadden die massaal aanwezig zijn rond de Gilis. Op onze eerste stop waren we weer helemaal verbaasd over hoe helder het water en hoe goed de zichtbaarheid hier is. Viskes en koraal gespot, en een eerste babyschildpad! Hij was vrij diep aant zwemmen en onze 'jacht' moesten we al snel opgeven. Op onze tweede stop hadden we meer geluk, waar het redelijk ondiep was en de schildpadden goed aan de oppervlakte zwommen. We konden een hele tijd met die beestje meezwemmen. Die boeiden zich totaal niet in ons en wij konden rustig volgen, tot we buiten adem waren van onze achtervolging. Na een hele dag in het water en liters oceaan te hebben ingeslokken door slechte snorkels waren we weer doodop. We gingen 's avonds onze duik boeken maar degene die we wilden doen, de sharkpoint, zou pas binnen twee dagen plaatsvinden. We hadden dus een dag tussendoor te doden. En hier is eigenlijk weinig te doen buiten duiken of surfen. Ideaal voor onze zaken eens stillekesaan op orde te stellen! Ons visum voor Australië in orde gemaakt en zelfs beginnen solliciteren voor wanneer we terug thuis zijn. Productief geweest dus. Dat deed ons ineens beseffen dat het echt begint af te korten.
Tegen de avond, met high tide, zijn we weer op ons surfbord gekropen. Serieus verschil hier met Bali, waar de golven relatief klein waren. Hier zijn 't enorme tubewaves, learn it the hard way dus. Met vallen en opstaan, letterlijk. Gelukkig zijn de locals, en serieuze surflegends, hier kei behulpzaam en hebben ons een handje geholpen. Surfen wordt die met de paplepel meegegeven. Ik kreeg assistentie van ne 8jarige en kon die niet bijhouden met peddelen. Zalig manneke. Weer doodop vant surfen zijn we op tijd ons bed ingekropen want de volgende morgend stond er weer ne duik op het programma!
We gingen naar Sharkpoint, waar we alles behalve haaien zagen. Eén babyhaai en Jef dacht van ver een grote gespot te hebben. Voor de rest wel gigantische schildpadden, ma echt grooooot, een octopus en nog vele andere coole beesten en mooie vissen. Redelijke stroming ook, wat het nog eens plezanter maakte. Eén van de betere duiken die we al hadden gedaan. Alleen jammer van de haaien natuurlijk. Onze Britse vrienden konden daar nochtans niet zo mee lachen. Bleek dat onze duikmaster niet diep genoeg met ons was gegaan, waar het effectieve "sharkpoint" gelegen is, en waar bijna garantie haaien te zien zijn. Maar in ieder geval, Susie ging klagen en kreeg tot haar verbazing half de prijs terug. En wij ook dus! Goed meegenomen want het was een van de leukste duiken en heeft ons het minst gekost! We zijn dan maar ineens een tweede duik gaan boeken, en geven sharkpoint nog eens een kans. Hopelijk morgen meer geluk!
En ja ze, deze keer hadden we prijs! We zwommen met ne kanjer van 2 meter en twee kleintjes! Verder weer vanalles moois gezien. Wat ne topduik weeral! Daarna namen we afscheid van Ben en Susie, waar we toch twee weken mee zijn opgetrokken. Onze wegen splitsen want zij vertrekken binnen een paar dagen naar Malesië.

Wij maken nog een stopke in Lombok voor we naar Bali teruggaan, om daar te wachten tot na zaterdag, de 21e maart. Het is die dag in Bali de belangrijke Hindu feestdag Nyepi (Bali is, in tegenstelling tot de andere eilanden, overwegend Hindu), gekend als de Silent Day. Een hele dag wordt er gevast en gemediteerd in stilte en ligt heel het eiland plat. Toeristen mogen hun hotel niet uit en de luchthaven is een hele dag gesloten en er is dus geen knijt te doen. Wij gaan dat vermijden en blijven even op Lombok plakken, waar overwegend moslims wonen en er dus geen voelbare Silent day wordt gehouden.
De dag voor de Silent dag ist nochtans groot feest, wat door de hindu gemeenschap op Lombok ook uitbundig wordt gevierd. De demonen worden die dag verjaagd, ofzoiets. Er was een groot carnival te doen in het centrum, met een parade doorheen de straten met levensgrote demonen. De stoet van Hertuit is er niks tegen. Wij zijn met twee hollanders eens gaan kijken en de festiviteiten gaan bijwonen.
De dag erna hebben we ons ne motorbike gepakt en hebben een scenische roadtrip langs de kust gemaakt. Lombok is een prachtig eiland zo bleek, met tientallen baaien van wit zand en blauwe zee, en een binnenland dat weer helemaal groen kleurt door de honderden rijsterrassen en palmbomen. Na twee uurtjes en weer tientallen honden, kippen en koeien op de baan te ontwijken, kwamen we aan bij twee grote watervallen. Daar zijn we efkes rondgewandeld en waren net op tijd terug in onze guesthouse voor een gigantische regenbui. Het regenseizoen is duidelijk nog steeds niet over.

De dag erna was het weer reistijd en gingen we terug naar Bali. Vier uurtjes de ferry op en een uur op de bus. Dachten wij. Om half 11 's middags waren we vertrokken en om half 11 's avonds waren we op onze bestemming. Twaalf lange uren onderweg geweest doordat de ferry vier uur stilstond omdat 'm niet kon aanmeren door een andere boot die men moest laden en lossen. Aziaten en management he, dat gaat toch ook nooit vanzelf. 'Asiatime' lachen die dan :D
We vonden ons gelukkig nog een kamer, voor een korte nacht want de volgende ochtend vertrokken we alweer naar Nusa Lembongan, een klein eiland ten zuiden van Bali waar we weer naartoe gaan om jaja, te duiken. En om onze laatste dagen Azië en Indonesië in schoonheid af te sluiten op een idyllisch eiland. De dagen beginnen stillekesaan dagen van "laatste keren" te worden. Een laatste keer fried rice, een laatste keer een gammele bus op, een laatste keer u druk maken in 'Asiatime', een laatste keer zonsondergang op Aziatische bodem, een laatste motorbiketrip... t begint te korten...
Maar Nusa zou dus een klein paradijs zijn, perfect om af te sluiten dachten wij. De moeite die we er voor over hadden om er te geraken was andere koek. De public boat, das op een bootje dat de voorraden vervoert en gezellig zitten tussen de meloenen en ananassen, bleek belachelijk duur te zijn. Maar bon, wij wilden naar Nusa, vooral omdat daar een mantaray divesite is, waar garantie mantarays te zien zijn, tot vier meter lang. Wij dus die boot op. Na zes maanden kunnen we zeggen dat we al wel wat bootavonturen achter de rug hebben, waar wel eens gevreesd werd voor ne vloedgolf, maar dit sloeg alles. Zo 'n golven hadden we echt nog nooit gezien. Gigantische tubewaves die met een enorme kracht op ons brakke bootje afkwamen. Na 1,5 uur waren we blij dat we eindelijk vaste grond onder ons hadden. De verhalen over het eiland bleken niet gelogen, Nusa is inderdaad een prentje recht uit de boekskes. En we zitten dan nog eens tot onze verbazing onder ons budget en dachten dus eens zot te doen. We vonden ons een fancy kamer aant strand en met zwembad voor de laatste dagen te relaxen. Een upgrade tegenover wat we gewoon zijn maar 't was nu of nooit aangezien we de komende twee maanden in een auto gaan slapen en leven.
Met de mantarays kregen we minder goed nieuws. Door de enorme golven wordt er niet gedoken op mantapoint wegens te gevaarlijk om daar met de boot naartoe te gaan. Die worden op een zekere schaal gemeten en waren nu 2.6. Mantapoint wordt maar gedoken tot 1.5. Kei jammer, want daarvoor waren we gekomen.
Toen we 's ochtends op de boot zaten voor te duiken kregen we er ne prachtige boottour bij. We voeren langs enorme kliffen, waar de golven met een gigantische kracht tegen kletsten. Dat water spoot metershoog de lucht in tegen de rotswanden. Indrukwekkend om te zien.
De golven waren blijkbaar minder groot als de dag voordien, en onze kapitein besloot om toch naar mantapoint te gaan. Wij kei content maar ons enthousiasme werd al snel de kop ingedrukt: geen mantas te bespeuren. Jammer, next time. Zichtbaarheid was ook niet alles, dus een kleine teleurstelling.
Onze tweede duik was wel weer kei leuk. We doken langs een groot rif waar weer superveel koraal en allerlei vissen te zien waren. En ik heb een persoonlijk record gebroken van 65min onder water! De rest van de dag hebben we aan onze pool gelegen en de mooiste zonsondergang van 6 maanden Azië gezien. De hemel kleurde oranje, geel, rood, blauw, paars en roze. Waauw. Van ne afsluiter gesproken.

Smorgensvroeg zijn we terug naar Bali gegaan, waar we een allerlaatste motorbiketripje gingen doen. We reden naar Uluwatu, het meest zuidelijke punt van Bali (over een autosnelweg voor alleen maar brommers, geweldig). Het leek daar wel de rand van de wereld, zoals we in Nusa ook al zagen. Metershoge kliffen waar de golven uiteen spatten. We stopten eerst aan een klein surfersdorpje dat volgepakt zat met Australiërs. We zijn daar iets gaan eten met zicht op de oceaan en een paar waaghalzen die de enorme golven op hun plank trotseerden. Een paar niveaukes te hoog voor ons, wij bleven schoon aan de kant. Daarna zijn we verder gereden naar een uitkijkpunt waar we langs de rand van de klif konden wandelen. Omdat daar ook ergens een tempel staat moesten we weer van die lange rokken aan en hebben ons weer goed kapot gezweet. Maar door de adembenemende uitzichten was 't allemaal waard!

En plots zat het er op. Verdomme. Het besef dat zes maanden Azië opeens een afgesloten hoofdstuk is, was toch efkes ne steek in ons hart. Sinds we uit Belgie vertrokken hebben we meer dan 35.000 kilometer achter de rug, door zeven landen op 185 dagen. En nu is't voorbij. Dju toch.
Toen we twee jaar geleden begonnen brainstormen leek Azië de gemakkelijkste en goedkoopste optie voor een eerste lange trip. Nooit gedacht dat we er zo zot van zouden zijn. Zoveel moois gezien en zotte, onvergetelijke dingen gedaan.
Van Hong Kong, dwars door China, een eerste kleine cultuurshock, door het magische Tibet, naar de Himalayas in Nepal. Via de Mekongrivier door Laos, tot in Cambodia. Van zuid naar noord Vietnam recht naar Bangkok om verder te eilandhoppen in zuid Thailand. En afsluiten in het prachtige Indonesië.
Wat een avontuur is het al geweest.
Met als ultieme hoogtepunt, letterlijk zelfs, onze trekking in Nepal. Vier maanden later kunnen we het nog steeds niet geloven en denken we daar nog geregeld aan terug met de grootste smile op ons gezicht. Zonder gids en drager, enkel wij met zn twee, totaal onvoorbereid en zonder enige ervaring en fysieke training (ik dan), een twee wekendurende trekking tot 5416m hoogte perfect afgerond. De grootste uitdaging waar we voor stonden, maar één die nu nog steeds de grootste voldoening geeft. En dan duiken, uiteraard ook één van de hoogtepunten! En de bungeejump! De Great Wall! Angkor Wat! Plankwalking! Canyonning! Halong Bay! Mt Everest! Mt. Bromo! Forbidden City! De Ghostbuilding beklimmen! De himalayavlucht van Nepal naar Bangkok! Het Terracottaleger! Yamdrok Lake! Mt. Ijen! En al die geweldige steden, leuke dorpjes, die ontelbare rijstterrassen, watervallen, prachtige stranden, groene jungle, actieve vulkanen, wilde rivieren, onherbergzame himalayas en al die andere ongerepte natuur.

Zes maanden geleden wisten we waar we voor kwamem: omver worden geblazen door grootse dingen. En Azië stelde niet teleur. We zagen immense bouwwerken en onwaarschijnlijk mooie natuur. Maar daarnaast ook de kleine dingen. Zoals elkanders taal niet spreken maar toch hele conversaties kunnen voeren. Zoals Jef die gaat voetballen met de straatkinderen. Zoals een gratis maaltijd krijgen van mensen die zelf weinig hebben. Zoals een chauffeur die geen engels kan, maar wel elke 90s schijf kan meezingen. Zoals u elke keer weer superwelkom voelen. Zoals een motorbiketrip doen zonder eindbestemming. En dan op de mooiste plaatskes komen waar lonely planet schrijvers alleen maar jaloers op zijn.

Maar natuurlijk gaan we ook een heleboel dingen absoluut niet missen, want hoe raar het ook klinkt, tis niet altijd rozegeur en manenschijn in Azie. Uuuuuren in een bus zitten zonder enige beenruimte en met een chauffeur die denkt dat hij de formule 1 aant rijden is. Eeuwig onderhandelen en toch nooit zeker weten of ge een faire prijs hebt betaald of weer niet dik int zak werd gezet. Een bus die enkel vertrekt wanneer ze vol is, en de 22 plaatsen dan gevuld worden met 67 mensen. Het besef van tijd/afstand dat voor de locals helemaal anders lijkt dan hoe wij dat inschatten, vijf minuten zijn geen vijf minuten, net zoals 'only 2km' hier geen 2km blijkt te zijn. Het elke keer weer liegen recht in u gezicht. Het gebrek aan verkeersregels (stiekem zijn we wel fan). Een bestelling waar altijd wel ergens iets misgaat. Chinezen/Japanners op vakantie. Muggen. Hun mentaliteit qua milieuzorg en hun omgang met dieren. En om de zoveel tijd geconfronteerd worden met frequente toiletbezoeken. Maar los van deze kleinigheden gaan wij Azië ontzettend missen. Waar je gemakkelijk kan budgetreizen door prachtige natuur, goed kunt eten en lieve, goedlachse en behulpzame mensen tegenkomt (meestal). Het was een fantastisch half jaar. Dankuwel Azië, xie xie, dhanyabad, khawp jai, cam on, aw kohn, korp kun, terima kasih!

En nu, tijd voor nog 2maanden uit te bollen, letterlijk, in Oz en NZ! Roadtrip! Brood! Kaas! Wijn! Steak!