China - in the land of spitting and dumplings

In Hong Kong stond ons een busreis van 15u te wachten met de "slaap"bus richting Guilin, China. Over die busreis kunnen we de zotste verhalen vertellen, maar laten we het er op houden dat het niet de meest comfortabele reis ooit was. Denk: rochelende chinezen, smekken da heel de bus het heeft gehoord, u te pletter zweten en als toppunt een familie me ne blijtende baby naast u komt liggen.Topnacht gehad dus.

Guilin was een hele verademing na het nooit slapende HK. Rustige en gezellige hostel aan de rivier waar we even konden uitblazen. De dag van aankomst hebben we dus niet veel meer uitgestoken. De volgende dag trokken we al vroeg op pad met een duits en zwitsers koppel naar de indrukwekkende rijstterrassen van Longji. Duizend (!!!) jaar hebben ze hieraan gewerkt met een prachtig landschap van wel 70 vierkante km groot en terrassen van meer dan 1000 m hoog als resultaat, waar je eindeloos door kan wandelen. We zijn van het ene dorp naar het andere gewandeld dwars door de rijstvelden wat, vooral voor mij dan, fysiek soms wel zwaar was maar zo hard de moeite waard. Uren lang zijn we geen enkele andere mensen tegengekomen, dat we zelfs op een gegeven moment dachten dat we verloren waren gelopen (stond bij de trip als waarschuwing geschreven dat dit kon gebeuren). Na zes uur zat onze tocht erop. Dit was China. Naast de ongelofelijk vriendelijke mensen, vooral de onbeschrijflijke landschappen die het land te bieden heeft. Hiervoor waren we gekomen. En het smaakte naar meer.

De volgende dag zijn we naar een nabijgelegen stadje Yangshuo getrokken waar we hele dag zijn gaan fietsen, weeral door de prachtige natuur langs de Li rivier. Guilin was een en al pracht, en nog eens superleuk door de mensen die we hebben leren kennen.

De volgende dag zijn we vertrokken met een treinrit van 20u voor de boeg. T viel uiteindelijk beter mee dan gedacht. Goed gelachen met de chinezen en die ook met ons, enfin zo leek het toch want we verstonden er niks van. We hadden een toffe buurman in onze wagon die ons verder heeft geholpen om in Huangshan te geraken. Al chance want hier waren geen engelse borden meer te bespeuren.

Huangshan dan. Als we dachten dat de tocht door de rijstterrassen zwaar was, was dat serieus verkeerd gedacht. Huangshan heeft ons tot het uiterste gedreven. Smorges om half zeven vertrokken om de hele dag, om negen uur waren we terug, door de bergen te trekken. Bergop. Altijd bergop. Wandelpaden? Nee hoor, alleen maar steile trappen richting de top. Twas loodzwaar, vooral de terugweg naar beneden die we hebben moeten lopen om onze taxi te halen, maar twas weeral dik de moeite. Heel de dag van het ene zotte uitzicht naar het andere gaan, supergoed weer, en ja die 20 000 chinezen die hetzelfde idee hadden namen we er dan maar bij. Die zijn stapelzot trouwens, is weer maar eens gebleken. Maar das te veel om op te noemen, daar gaan we nog ne boek over schrijven als we terug zijn.

Vandaag was het anything can happen sunday en hadden we geen plannen gemaakt. Joe, een 26jarige die in de hostel werkt had vrij af en nam ons en Phil, een Australiër, mee op trip naar zijn hometown en een nabijgelegen meer. Jef heeft zich nog gewaagd aan "stinky tofu", de naam zegt het zelf, stinkt als de pest maar de chinezen zijn er zot van. Een rustig dagske gehad dus, onze kuiten hadden het nodig want elke trap die we nog moesten doen was er een te veel. Twas een sportieve week, de benen zijn in ieder geval al goed ingesmeerd voor volgende maand: Tibet en Nepal!